Отгон дүү минь гурван нас арай хүрээгүй байхдаа аавыг хөдөөнөөс төвийн гэртээ хонохоор иртэл хонины мөлжчихсөн эрүүний ясыг гар буу шиг бариад нөгөө өрөөний хаалгаар сэмээрхэн цухуйчихсан буудахаар хараалж байлаа.

“Хөөе яах гэж байгаа юм бэ?” гэтэл “Энэ хүнийг буудчихъя” гэдэг байгаа. 

Яагаад? гэтэл: “Энэ хүнийг  би танихгүй” гэж билээ. Гэтэл ээж “Аавыгаа мэдэхгүй өсөж байгаа юм байна. Гэр бүлээ улам ойртуулахгүй бол болохгүйнээ” гээд аль болох хамтдаа байж зун болгон удаан хугацаагаар аялдаг болсон.

Дөрвөн хүүхэдтэй айл гэдэг олон ам бүлтэйдээ орно. Аав маань малчин хүн болохоор манайх хөдөө ,төвд хоёр гэртэй бөгөөд хичээл сургалттай үед ээж бид хоёр гурван дүүгийн хамт сургуульдаа явахаар сумын төвийн гэрээ зорьдог. Сурах зүйл их тул бид бүтэн ам бүлээрээ нэгэн ширээний ард тухалдаггүй. Хагас бүтэн сайн өдрийн амралтаар аавынхаа малын ажилд туслахаар  хөдөөгөө зорих сайхан. Энэ үед  дүү нарын минь нүд гэрэлтэн , хөл нь газар хүрэхгүй баяр хөөртэйгээр аавдаа очдог. Үүнийг харахыг би тэсэн ядан хүлээнэ. Би тэднийхээ өнгөрсөн долоо хоногт тохиолдсон хөгжилтэй зүйлээ хуваалцан ,аз жаргалтай байхыг нь харах үнэхээр дуртай. Гэр бүлийн аз жаргал гэдгийг жаргалтай мөчүүдийн сувдан хэлхээг хамтдаа хэлхэлцэх гэж би боддог.

Ээж, ааваасаа түр салах нь бас бидэнд гунигтай байдаг. Хүүхэд бүр элэг бүтэн байгаасай гэж би хүсдэг.

Хөвсгөл аймагТосонцэнгэл сумын ЕБС-ийн 9а ангийн сурагч Б.Жавхлан